Skąd się biorą kapłani?

    Podczas pobytu na rekolekcjach, wśród cudownych chwil modlitwy, zasłuchania w Słowo Boże, długich i uzdrawiających rozmów dziękowałam Bogu, że dał mi ten czas, ale też za to, że dał mi ludzi, dzięki którym mogłam tak owocnie ten czas przeżyć. Z wdzięcznością patrzyłam na kapłanów, którzy oddali cały swój czas, całe swoje serce aby innych prowadzić do Boga. Tyle skupienia i modlitwy dla przygotowania głębokich konferencji i homilii, tyle cierpliwości w wysłuchiwaniu i “prostowaniu dróg”, tyle godzin jednania ludzi z Bogiem, często bez chwili czasu dla siebie.
    W swoim życiu spotkałam i nadal spot
ykam wielu wspaniałych kaanów, prawdziwych przyjaciół Boga i ludzi, na których wspomnienie serce się raduje i śpiewa z wdzięczności. Gdy tak dziękowałam za nich i polecałam w modlitwie Bogu nagle ze zdumieniem zadałam sobie pytanie: „Skąd się biorą kapłani?”. To niewiarygodne! Mniej więcej orientuję się, skąd się biorą dzieci. Mogę też sobie wyobrazić, skąd się biorą siostry zakonne z ich naturalną kobiecą delikatnością, gotowością do służby i ofiary. Ale jak to możliwe, że w tylu męskich sercach, uważanych potocznie za twarde i mało wrażliwe, racjonalnie i chłodno myślące (taki przynajmniej „typ” jest powszechnie lansowany) jest tyle ciepła, wrażliwości na Bożą Miłość i Jego Ducha, tyle otwartości na ludzkie problemy, tyle gotowości ofiarowania siebie bez reszty, czasami rujnowania sobie zdrowia (np. na misjach, a i katecheza w szkole może też niejedną wrażliwą duszę doprowadzić do rozpaczy i wrzodów żołądka). Skąd oni są? Przez chwilę trwałam w tym pytaniu, pełnym zdumienia - i jedyna odpowiedź, jaka mi się nasunęła: to cud Bożego Miłosierdzia! Nigdy dość dziękowania za ten cud. (Że nie wszyscy są tacy wspaniali i oddani? Jeśli kogoś takiego spotkacie, to módlcie się za niego żarliwie i nieustannie, pamiętając jak często sami wykrzywiacie swoje powołanie).

    Przy okazji Wielkiego Czwartku, który jest świętem kapłaństwa (jak „Barbórka” jest świętem górników) nie zapomnijmy z serca podziękować wszystkim duszpasterzom wśród nas pracującym i ofiarować im naszą codzienną modlitwę. Musimy się modlić za naszych kaanów, aby byli święci i żeby nas tą świętością zarażali. Abyśmy nigdy nie zostali pozbawieni tego cudu.

Wioletta Masiuda
Strona główna