Sakrament namaszczenia chorych.

Każdy człowiek chory jest osłabiony fizycznie i psychicznie. Może przeżywać trwogę, lęk, a nawet zachwianie ufności w Bogu. Przeżywają go także ludzie starzy, którzy ze względu na swój wiek mogą liczyć się z niebezpieczeństwem śmierci. Chorego, który jest w takim stanie umacnia Chrystus w sakramencie namaszczenia chorych.

Namaszczenie w sakramentach oznacza pewne uczestnictwo człowieka w kapłaństwie Chrystusa. W tym sakramencie obrzęd namaszczenia oznacza szczególny udział chorego w zbawczym cierpieniu Chrystusa - Arcykapłana. W tym sakramencie Chrystus wzywa chorego do połączenia swoich cierpień z Jego cierpieniami. Chory, namaszczony olejem chorych i umocniony modlitwą Kościoła, łączy się z Jezusem, który w ogrodzie Gestsemani “począł się smucić i odczuwać lęk” (Mt 26,37) i modlił się: “Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech mnie ominie ten kielich; wszakże nie jak Ja chcę, lecz jak Ty” (Mt 26,39). W sakramencie tym chory łączy się z Chrystusem, któremu ukazał się anioł z nieba i umacniał Go (Łk 22,45). Chory idzie z Jezusem na samą Golgotę. Nie rozłącza się ze swoim Zbawcą i z Nim oddaje się Bogu: “Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46).

Namaszczenia chorych udziela się zasadniczo po spowiedzi. Jeżeli chory nie może się spowiadać, sakrament ten odpuszcza grzechy, o ile chory żałował i pragnął tego odpuszczenia (namaszczenie warunkowe). Źródłem siły dla chorego, aby swoje cierpienia umiał i mógł łączyć z cierpieniami Chrystusa, jest Misterium Paschalne, to jest śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. To Misterium uobecnia się w Eucharystii i dlatego po namaszczeniu podaje się choremu Komunię św.

W tej drodze, jaką chory odbywa z cierpiącym Chrystusem towarzyszy mu cały Kościół. Chorego otacza najbliższa rodzina, sąsiedzi i inni członkowie parafii. Sakramentu udziela kapłan jako pomocnik biskupa, który co roku w Wielki Czwartek święci olej chorych.

Sakrament namaszczenia chorych ustanowił Chrystus, a pouczył nas o tym apostoł Jakub w swoim liście: “Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by modlili się nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).

Wielkim błędem jest traktowanie tego sakramentu jako “sakramentu umierających” (dawniej “ostatnie namaszczenie”). Tu bardzo praktycznie sprawdza się prawdziwość wiary zarówno chorego jak i jego najbliższych. Często rodzina zwleka do ostatniej chwili, żeby nie “przestraszyć” chorego. Efekt jest taki, że często człowiek będąc już nieprzytomny nie może w pełni skorzystać z dobrodziejstw tego sakramentu, który ma być dla odchodzących do wieczności świadomym pojednaniem z Bogiem i odpowiednim “zaopatrzeniem” na drogę. Ale ten sakrament też jest dla ciężko chorego, cierpiącego człowieka (niekoniecznie umierającego, może tylko w niebezpieczeństwie śmierci) właśnie wzmocnieniem, prośbą o uzdrowienie - proszę zwrócić uwagę na modlitwę końcową, trudno dla umierającego prosić o “przywrócenie mu pełnego zdrowia duszy i ciała, aby mocą Bożego miłosierdzia uzdrowiony nabrał sił do pełnienia swych obowiązków”.

Sakrament namaszczenia chorych może być przyjmowany wiele razy np. przy długotrwałej chorobie, lub w różnych, trudnych wypadkach. Przyjmujący sakrament nie musi być obłożnie chory, można o niego poprosić np. przed ważną, trudną operacją.

Przygotowanie:

  1. w zakrystii - kapłan przygotowuje bursę, do której wkłada naczyńko z olejem chorych, korporał i kustodię na Hostię. Kapłan ubiera się w komżę i stułę. Ludzie widząc kapłana niosącego Najświętszy Sakrament przyklękają i adorują Jezusa.
  2. w domu chorego - mieszkanie powinno być czyste, kapłan po przybyciu poświęca je, aby stało się godnym przybytkiem dla sakramentów: pokuty, namaszczenia chorych i Eucharystii. Stół powinien być nakryty białym obrusem, na nim należy umieścić krzyż, dwie zapalone świece, wodę święconą, kropidło, watę, kromkę chleba (która może służyć do otarcia oleju z palców, potem należy ją spalić), szklankę z wodą.

Obrzędy:

  1. Poświecenie mieszkania - kapłan kropi wodą święconą chorego, mieszkanie i obecnych.
  2. Spowiedź św. - jeżeli chory może się spowiadać, wszyscy wychodzą i kapłan słucha jego spowiedzi.
  3. Namaszczenie
  1. chory, a z nim wszyscy obecni odmawiają spowiedź powszechną, kapłan udziela choremu absolucji i wzywa obecnych, aby modlili się za chorego.
  2. kapłan wyciąga prawą rękę nad głową chorego i w imię Trójcy Przenajświętszej modli się, aby z chorego ustąpiła wszelka moc szatana i wzywa pomocy Najśw. Maryi Panny, świętych aniołów i wszystkich świętych.
  3. kapłan namaszcza chorego olejem św. czyniąc znak krzyża i wypowiadając wyznaczoną modlitwę.
  4. modlitwy końcowe, m.in.: “Prosimy Cię, Odkupicielu nasz, uzdrów łaską Ducha Świętego słabości tego chorego, ulecz jego rany, odpuść mu grzechy i oddal od niego wszystkie cierpienia. Przywróć mu łaskawie pełne zdrowie duszy i ciała, aby mocą Twego miłosierdzia uzdrowiony nabrał sił do pełnienia swych obowiązków”.
  5. błogosławieństwo
  1. Komunia św. - chory przyjmuje Eucharystię, pokarm na drogę wieczności, czyli tzw. Wiatyk.
  2. Błogosławieństwo apostolskie z odpustem zupełnym na godzinę śmierci.

(opr. Wioletta Masiuda na podstawie Katechizmu Religii Katolickiej dla kl. VII, Wyd. Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław 1983)

Strona główna